นักปลูกในสวนผักชุมชนนิวยอร์คอาจคิดค้นวิถีทางในการต่อสู้กับการพัฒนาเมือง

บนทางเดินริมทะเลของ Coney Island ซึ่งเป็นสวนผักชุมชนที่ครั้งหนึ่งเคยเต็มไปด้วยผักและดอกไม้ที่กินได้ซึ่งส่งเสียงดังสนั่นในสายลมที่พัดโชย  เกือบทั้งหมดดำเนินการโดยผู้อพยพจากรัสเซีย ยูเครน เม็กซิโก และเปอร์โตริโก สวนผักแห่งนี้จัดหาอาหาร ยารักษาโรค และปลอบประโลมให้กับย่านบรูคลิน  “มันเป็นพื้นที่ที่ใหญ่และสวยงามมากสำหรับชุมชน” คุณ Yury Opendik ชาวโคนีย์ไอส์แลนด์ที่ดูแลสวนผักในช่วงปลายทศวรรษ 2000 โดย Opendik สร้างศาลาจากพาเลทไม้ในสวนผัก ซึ่งเขามักจะไปเยี่ยมในตอนเย็น  “มันนำความสงบสุขมาสู่ชีวิตฉันมากมาย”

สวนผักช่วยปกป้องชุมชนในช่วงพายุเฮอริเคนแซนดี้ในปี 2555 ดูดซับและชะลอน้ำท่วมของพายุอันหนักหน่วง ผลพวงของพายุ Opendik และชาวเมืองคนอื่นๆ ได้มารวมตัวกันเพื่อสร้างสวนผักขึ้นใหม่หลังจากที่ถูกฝังอยู่ใต้ทราย แต่สิ่งนี้อยู่ได้ไม่นาน: ปรากฎว่าอดีตประธานอย่าง Marty Markowitz ของ Brooklyn Borough กำลังมองหาที่ดินสำหรับแสดงดนตรี และสภาเทศบาลเมืองและคณะกรรมการการวางแผนท้องถิ่นได้อนุมัติแผนพัฒนาแปลงในปี 2013

คืนหนึ่งของเดือนธันวาคมในปีเดียวกันนั้น เมืองได้ส่งคนงานก่อสร้างไปรื้อที่ดินโดยไม่แจ้งผู้คนที่ตั้งแคมป์ที่นั่น โดยหวังว่าจะขัดขวางการทำลายของสวนผัก Opendik และชาวเมืองคนอื่นๆ มารวมตัวกันในตอนเช้าเพื่อชมสวนผักที่พวกเขาดูแลมานานหลายปีกลายเป็นซากปรักหักพัง  “มันบีบหัวใจ” เขาจำได้ดี

เหตุการณ์นี้อยู่ห่างไกลจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นโดดๆ สำนักสวนสาธารณะของนครนิวยอร์กมอบใบอนุญาตผ่านโปรแกรม GreenThumb ให้กับสวนผักที่ดำเนินการโดยอาสาสมัครกว่า 550 แห่ง แต่สวนผักส่วนใหญ่สร้างขึ้นบนที่ดินของเมือง และใบอนุญาตให้ความคุ้มครองเพียงเล็กน้อยจากความเสี่ยงในการพัฒนาที่มีอยู่ในปัจจุบัน  ปัจจุบัน สวนผักถนนเอลิซาเบธ ซึ่งเป็นสวนประติมากรรมของชุมชนในแมนฮัตตัน มีกำหนดจะถูกทำลายโดยเป็นส่วนหนึ่งของแผนการแบ่งเขตที่มีการโต้เถียง ใน East Harlem สวนผักชุมชน Pleasant Village ซึ่งก่อตั้งขึ้นเมื่อ 44 ปีที่แล้ว กำลังจะสูญเสียสวนผักหลังบ้าน ซึ่งคนเมืองได้ผลิตผักสำหรับตลาดและตู้กับข้าวในท้องถิ่น

“ฉันพูดบ่อย ๆ ว่า ‘คุณทำลายสวนผักชุมชน คุณทำลายชุมชน’” Raymond Figueroa ผู้จัดงานชุมชนในบรองซ์และประธานของ New York City Community Garden Coalition ซึ่งต่อสู้เพื่อกอบกู้โลก สวนผักโคนีย์ไอส์แลนด์เป็นเวลาสองปี  “สวนผักชุมชนเป็นมากกว่าสิ่งอำนวยความสะดวกในการจัดสวน เป็นกลไกสำคัญในการพัฒนาชุมชน ความยั่งยืน และประสิทธิภาพการทำงานในแบบที่กำหนดได้เอง”

อย่างไรก็ตาม การถือครองที่ดินในสวนผักในนิวยอร์คนั้น “ไม่ปลอดภัยอย่างยิ่ง” คุณ Figueroa ซึ่งใช้เวลาส่วนใหญ่ในการวางแผนแก้ไขปัญหานี้ร่วมกับนักปลูกผักคนอื่นๆ เพียงไม่กี่คนกล่าวเสริม

ไม่กี่ปีก่อน Figueroa มีช่วงเวลาของหลอดไฟ หลังจากรวบรวม “คู่มือทางเทคนิคและนโยบายจำนวนมหาศาล” เพื่อค้นหาวิธีการปกป้องสวนผักชุมชนในนิวยอร์ก เขาพบสิ่งที่เขากำลังมองหา นั้นคือ การออกกฏหมายที่เรียกว่า Critical Environmental Areas (CEAs) กฎหมายนี้ให้การคุ้มครองด้านกฎระเบียบที่เข้มงวดยิ่งขึ้นภายใต้พระราชบัญญัติการตรวจสอบคุณภาพสิ่งแวดล้อมของรัฐ ซึ่งอาจก่อให้เกิดการทบทวนด้านสิ่งแวดล้อมอย่างเต็มรูปแบบและข้อมูลสาธารณะในการตัดสินใจที่ส่งผลต่อพื้นที่เสี่ยงภัยมากขึ้น

Figueroa ตั้งข้อสังเกตว่าสวนชุมชนมีคุณสมบัติตามเกณฑ์ CEA ภายใต้กฎหมายของรัฐ  พวกเขาเสนอ “ประโยชน์ต่อสุขภาพของมนุษย์ สภาพแวดล้อมทางธรรมชาติ เกษตรกรรม สังคม วัฒนธรรม ประวัติศาสตร์ นันทนาการ หรือคุณค่าทางการศึกษา หรือคุณค่าทางนิเวศวิทยาหรืออุทกวิทยาที่อาจได้รับผลกระทบจากการรบกวน”

เขาได้พบกับทนายความของกลุ่มกฎหมาย Earthjustice ที่ไม่แสวงหากำไรเกี่ยวกับการกำหนดนี้ และพวกเขาได้เข้าร่วมกองกำลังเพื่อยื่นคำร้องต่อหน่วยงานในเมืองเพื่อเรียกร้องให้มีการกำหนดสวนผักชุมชนเป็น CEAs  ในฐานะผู้สอนที่สถาบันแพรตต์ในบรูคลิน Figueroa ทำงานร่วมกับนักศึกษาระดับบัณฑิตศึกษาชื่อ Samuel Pressman เพื่อหาปริมาณบริการทางนิเวศวิทยาของสวนผักชุมชน ตั้งแต่การควบคุมอุณหภูมิด้วยพืชใบและต้นไม้ไปจนถึงการลดก๊าซมีเทนโดยการทำปุ๋ยหมักเศษอาหาร

“แม้จะมีคุณค่าที่สวนผักชุมชนมอบให้—โดยแทบไม่ต้องเสียค่าใช้จ่ายสำหรับผู้เสียภาษี—สวนผักเหล่านี้ยังคงเสี่ยงต่อการถูกทำลาย” คำร้องซึ่งเดิมยื่นเมื่อปีที่แล้ว  แม้ว่าแนวคิดดังกล่าวจะช้าไปจากเจ้าหน้าที่ของเมืองในขณะนั้น ผู้ยื่นคำร้องก็หวังว่านายกเทศมนตรี Eric Adams ผู้ซึ่งวางทีมเปลี่ยนนโยบายด้านอาหารหลังจากการเลือกตั้งไม่นานและได้แสดงการสนับสนุนการเกษตรในเมืองในอดีต จะเปิดกว้างมากขึ้น

จากที่ได้คาดไว้ในเดือนหน้า คำร้องกว่าร้อยหน้าเป็นคดีความว่าเหตุใดสวนผักชุมชนของเมืองที่เลี้ยงผลไม้สดและผักสดแก่ประชาชน ทั้งยังช่วยลดน้ำท่วมและให้ร่มเงาในวันที่อากาศร้อน ควรมีกฎหมายเช่นเดียวกัน  การป้องกันเช่นเดียวกับพื้นที่ธรรมชาติที่สำคัญอื่นๆ เช่น บริเวณปากแม่น้ำจาเมกาพื้นที่ชุ่มน้ำ ซึ่งระบบนิเวศที่เปราะบางได้รับการปรับปรุงได้รับการปกป้องจากการพัฒนา

“สวนผักที่เป็นเจ้าของเมืองสามารถขายได้ตลอดเวลา” คุณ Alexis Andiman ทนายความอาวุโสของ Earthjustice ได้กล่าวไว้ เธอชี้ไปที่ข้อตกลงของ GreenThumb สำหรับสวนผักชุมชน ซึ่งระบุว่า “ผู้บัญชาการสามารถยุติได้ตามความประสงค์ในดุลยพินิจของเขาหรือเธอเมื่อใดก็ได้ โดยต้องแจ้งให้ทราบเป็นลายลักษณ์อักษรเป็นเวลาหกสิบ (60) วัน และผู้รับใบอนุญาตจะไม่มีการไล่เบี้ยในลักษณะใดๆ ก็ตาม ด้วยเหตุผลของการเลิกจ้างดังกล่าว”

หลังจากที่สวนผักชุมชนถูกรื้อเพื่อพัฒนาแล้ว ก็มักจะสูญหายไปอย่างถาวร แม้ว่าการกำหนดใหม่นี้จะไม่ได้ป้องกันสิ่งนี้ทั้งหมด แต่จะให้สวนผักซึ่งถูกกำหนดให้เป็นที่ว่างจนถึงปี 2020 ซึ่งเป็นระดับการป้องกันอีกชั้นหนึ่ง “แนวทางนี้ไม่เคยเกิดขึ้นในสภาพแวดล้อมในเมือง” Figueroa กล่าว  “ไม่เคยมีสวนผักชุมชนที่ได้รับการกำหนดให้เป็นพื้นที่สิ่งแวดล้อมที่สำคัญ”

การสร้างอาหาร ภูมิอากาศ และความยืดหยุ่นทางสังคม

ความสำคัญของสวนผักชุมชน โดยเฉพาะอย่างยิ่งต่อความมั่นคงด้านอาหารและสุขภาพของมนุษย์ ได้รับการบรรเทาลงอย่างมากในช่วงการระบาดใหญ่ เนื่องจากเป็นสถานที่สำหรับจัดระเบียบ ปลูก และแจกจ่ายอาหาร  ตามที่ระบุในคำร้อง พื้นที่สีเขียวเหล่านี้ยังปลูกต้นไม้และพืชอื่นๆ ที่กรองฝุ่นละออง ซึ่งเชื่อมโยงกับโรคทางเดินหายใจและความเสี่ยงต่อการติดเชื้อโควิด-19 สูงขึ้น

อย่างไรก็ตาม นักปลูกในสวนผักชุมชนต้องใช้ความพากเพียรในการจับลิงก์เหล่านี้  ในช่วงต้นของการระบาดใหญ่ สวนสาธารณะในชุมชนได้รับคำสั่งให้ปิดประตูสู่สาธารณะ เนื่องจากนิวยอร์กเข้าสู่การปิดเมืองครั้งแรก โครงการ GreenThumb ของเมืองส่งอีเมลถึงผู้เช่าที่ดินเพื่ออธิบายว่าสวนผักถูกปิดไม่ให้ประชาชนทั่วไปเข้าชมเนื่องจากสวนผักมีขนาดเล็ก—มักอยู่ใต้พื้นที่ที่กั้นระหว่างอาคาร—ทำให้การเว้นระยะห่างทางสังคมทำได้ยาก

แต่นักปลูกในชุมชนจำนวนมากกลับต่อต้านการตัดสินใจนั้น โดยเฉพาะอย่างยิ่งในช่วงเวลาที่ความไม่มั่นคงด้านอาหารสูงเป็นประวัติการณ์

“คุณกำลังบอกให้เราปิดตัวลง?  ไม่มีทาง เราเข้าไปในสวนผักเหล่านั้น” คุณ Karen Washington ผู้สนับสนุนคำร้องและถูกเรียกว่า “แม่อุปถัมภ์โดยพฤตินัยของเกษตรในเมือง” หลังจากที่เธอใช้เวลาหลายปีต่อสู้เพื่อสวนผักชุมชนในบรองซ์ กล่าว  “คุณจะบอกชุมชนที่กำลังเจ็บปวด กำลังหิวโหย ให้ปิดสวนผักชุมชนได้อย่างไร”

สำหรับ Washington การตัดสินใจผลิตอาหารต่อไปเรื่อยๆ เป็นเรื่องง่าย  เธอรู้ว่าการระบาดใหญ่จะยิ่งทำให้ความเหลื่อมล้ำในการเข้าถึงอาหารเพื่อสุขภาพดีขึ้นเท่านั้น ซึ่งเป็นปัญหาที่เธอช่วยนำมาสู่แถวหน้าในฐานะผู้สนับสนุนความยุติธรรมด้านอาหารในช่วงแรกๆ ทั่วนิวยอร์กซิตี้  เธอบัญญัติศัพท์คำว่า “การแบ่งแยกสีผิว” เพื่ออธิบายว่านโยบายการเลือกปฏิบัตินำย่านสีที่น่าสงสารให้ถูกน้ำท่วมด้วยอาหารราคาถูกได้อย่างไร

ในฤดูใบไม้ผลิปี 2020 Washington และ Figueroa รวมถึงชาวบรองซ์คนอื่นๆ ได้ช่วยกันก่อตั้ง Bronx Community Farm Hubs (BCFH) ซึ่งเป็นกลุ่มพันธมิตรที่นำนักปลูกในชุมชนท้องถิ่นและเกษตรกรในภูมิภาคมาปลูกและบริจาคอาหารให้กับบ้านพักคนชรา ตู้กับข้าว โรงเรียน และเหตุฉุกเฉินอื่นๆ ความพยายามทั่วทั้งบรองซ์  พวกเขายังทำงานร่วมกับ Bronx Green-Up ซึ่งเป็นโครงการขยายพื้นที่สวนผักชุมชนเก่าแก่ของ New York Botanical Garden ซึ่งประสานงานเครือข่ายสวนผักชุมชน 18 แห่งที่ยังคงดำเนินการอยู่เพื่อจัดหาอาหาร

เมื่อการระบาดใหญ่ขึ้น นักปลูกของชุมชนได้แจกจ่ายอาหารเกือบ 43,000 ปอนด์ รวมถึง 5,000 ปอนด์ที่มาจากสวนผัก Bronx ในปี 2020 ในปี 2020 พวกเขาแจกจ่ายอาหารมากกว่า 162,100 ปอนด์ รวมถึงเกือบ 15,000 ปอนด์จากสวน  และพวกเขาทำทั้งหมดนี้ในขณะที่ใช้มาตรการป้องกันด้านสุขภาพ  “สิ่งแรกที่เราทำคือขอให้กระทรวงสาธารณสุขให้คำแนะนำเกี่ยวกับวิธีการเปิดสวนอย่างปลอดภัย” Washington กล่าว ในท้ายที่สุด GreenThumb ยอมรับความพยายามของ Bronx Community Farm Hubs ด้วยรางวัลประจำปี Urban Agriculture Award

ที่สวนผักเอเดนในย่านบรองซ์ นักปลูกได้จัดโปรแกรมขึ้นในช่วงต้นปี 2020 ซึ่งเสิร์ฟอาหารปรุงสุก เพื่อป้องกันความแออัด ผู้คนจึงกรองผ่านประตูหนึ่งของสวนและออกอีกประตูหนึ่ง  “[GreenThumb] โทรหาเราและบอกว่าเราไม่สามารถทำอย่างนั้นได้  ระยะทางหกฟุต” Ali Malone ผู้ซึ่งเป็นสมาชิกของสวนมาเกือบ 40 ปีกล่าว ดังนั้น หลังจากที่หยุดโครงการนี้ อัล ลูกชายของเขาได้ช่วยผู้คนลงทะเบียนเพื่อจัดส่งอาหารฉุกเฉินในนครนิวยอร์ก

เมื่อสวนผักกลับมาเปิดได้อีกครั้ง มาโลนหวังว่าทุกคนที่เดินผ่านไปมาจะรู้สึกอบอุ่นใจมากพอที่จะแวะเข้าไปชมรอบๆ และเก็บผลไม้จากต้นไม้

ทั่วทั้งมหานครนิวยอร์ก เครือข่ายสวนผักชุมชนอื่นๆ ได้ออกมาบริจาคพืชผลบางส่วนเช่นกัน  ตัวอย่างเช่น ในหมู่บ้านตะวันออกซึ่งมีสวนผักชุมชนหนาแน่นที่สุดในเมือง นักปลูกได้ช่วยกันเปิดและจัดหาตู้เย็น Loisaida CommUnity ที่มุมถนน Ninth Street และ Avenue B ซึ่งเป็นตู้เย็นฟรีเปิดในเดือนมิถุนายนของปีที่แล้ว ส่วนหนึ่งของเครือข่ายตู้เย็นที่กว้างขวางขึ้น ซึ่งได้รับอาหารฟรีจากอาสาสมัครอย่างต่อเนื่อง

“เรารวมตัวกันด้วยความช่วยเหลือของสมาชิกในสวนผักของชุมชนและองค์กรระดับรากหญ้าจากพื้นที่ต่างๆ เพื่อเริ่มต้นตู้เย็นชุมชนที่ประสบความสำเร็จนี้” Frank Gonzalez ชาวเมืองโลเวอร์อีสท์ไซด์ซึ่งเป็นผู้นำด้านการจัดซื้อตู้เย็นกล่าว

เนื่องจากเป็นพื้นที่เปิดโล่งที่มีความเสี่ยงต่ำและมีให้ใช้งานอย่างเสรี สวนผักของชุมชนจึงทำหน้าที่เป็นพื้นที่จัดระเบียบที่สำคัญในช่วงที่มีการระบาดใหญ่  ในฐานะสมาชิกของ La Plaza Cultural de Armando Perez ซึ่งเป็นสวนผักชุมชนที่ก่อตั้งขึ้นในปี 1978 Gonzalez มักประชุมกันในสวนผักเพื่อหารือเกี่ยวกับวิธีเก็บตู้เย็นในบริเวณใกล้เคียงให้มีสินค้าเพียงพอ

สวนผักชุมชนยังให้ความยืดหยุ่นทางสังคม ซึ่งเป็นทรัพยากรที่ถูกมองข้าม ซึ่งแสดงให้เห็นแล้วว่าช่วยให้ชุมชนสามารถรับมือกับภัยพิบัติได้ดีขึ้น สวนผักเหล่านี้เป็นพื้นที่ที่ผู้คนสร้างมิตรภาพ สนับสนุนซึ่งกันและกันทางอารมณ์และทางตรรกะ

คุณ Carlos Melendez ได้รับประโยชน์นี้อย่างแน่นอน  เขาเป็นส่วนหนึ่งของสวนผักชุมชนที่น่ารื่นรมย์ของ East Harlem นับตั้งแต่ก่อตั้งในปี 1974  เขาใช้เวลาเกษียณไปกับการดูแลเตียงในสวนกับเพื่อนเก่า  “ฉันจะอยู่ที่นี่ทุกวันตั้งแต่หกโมงเช้าถึงห้าโมงสามสิบหรือหกโมงเย็น” Melendez กล่าว เขาไม่มีแผนจะเปลี่ยนกิจวัตรนี้ เนื่องจาก “เป็นที่เดียวที่ฉันรู้สึกมีความสุข” เขากล่าว “ทุกอย่างเรียบร้อยดีนี่”

ส่วนหนึ่งของสวนผัก East Harlem มีกำหนดจะเปลี่ยนเป็นที่อยู่อาศัยราคาไม่แพง  แต่นักปลูกหลายคนกล่าวว่า ไม่จำเป็นสำหรับเมืองที่จะขุดเจาะทรัพยากรชุมชนที่จำเป็น—การเข้าถึงอาหารสดและที่อยู่อาศัย—เทียบกับอีกแหล่งหนึ่ง โดยชี้ไปที่ตำแหน่งว่างของอาคารที่มีอยู่และ “สินค้าคงคลังเหลือเฟือ” ในอาคารหรูหราที่ว่างเปล่า Figueroa อธิบายลักษณะนี้เป็น “การแยกส่วนเท็จ” ระหว่างประเด็นที่เชื่อมโยงกัน

“นี่เป็นกลยุทธ์ที่อยู่อาศัยราคาไม่แพง โดยปลูกอาหารของคุณเอง” Figueroa กล่าว  “มันช่วยให้คนที่มีภาระค่าเช่าและโดยการขยายความไม่มั่นคงด้านอาหารเพื่อจัดการสถานการณ์ทางเศรษฐกิจในครัวเรือนที่เทอะทะมาก”

ในการตอบสนองต่อการร้องขอความคิดเห็น กรมอุทยานซึ่งดำเนินการ GreenThumb กล่าวว่า “ความสำเร็จอย่างต่อเนื่องของสวนชุมชนของ NYC Parks อยู่ในระดับแนวหน้าของภารกิจของเราที่ GreenThumb และเราภูมิใจที่ได้สนับสนุนสวนของเราในระหว่างที่ดำเนินอยู่  โรคระบาด” โดยสังเกตว่าหน่วยงานยังได้เริ่มสวนชุมชนใหม่สามแห่งในปี 2564 หน่วยงานไม่ได้ให้ความเห็นเกี่ยวกับคำร้อง

การต่อสู้อันยาวนานเพื่อปกป้องสวนผักชุมชน

สวนผัก La Plaza Cultural de Armando Perez ในหมู่บ้านตะวันออกได้รับการตั้งชื่อตามผู้จัดงานในชุมชนและเป็นสมาชิกของกลุ่ม CHARAS ของ Latinx ซึ่งเข้าควบคุมและแก้ไขพื้นที่รกร้างที่เต็มไปด้วยขยะ  ต่อมา Perez เริ่มมีบทบาทในการปกป้องสวนผัก พลาซ่าและสวนผักอื่นๆ จากการพัฒนา จนกระทั่งเขาถูกยิงบนทางเท้าในปี 2542 ในคดีฆาตกรรมที่ยังไม่คลี่คลาย

เช่นเดียวกับคนอื่นๆ อีกหลายคน Frank Gonzalez สงสัยว่าการฆาตกรรมของ Perez น่าจะเกี่ยวข้องกับงานของเขาที่ต่อต้านการคุกคามของการพัฒนา  ความขัดแย้งรุนแรงถึงขั้นเดือดพล่านภายใต้นายกเทศมนตรี Rudolph Giuliani ซึ่งตัดสินใจประมูลที่ดินกว่าร้อยแปลงที่มีสวนผักเป็นบ้านในปี 2541 นำสมาชิกในชุมชนเข้าร่วมการประท้วงอย่างกว้างขวางในปีก่อนที่ Perez จะถูกสังหาร

ในช่วงที่มีการประท้วงสูง ขณะที่เมืองต่างๆ กำลังเตรียมที่จะสกัดกั้น Esperanza Garden แห่ง หมู่บ้าน East Village ผู้จัดงานได้สร้างโครงสร้างที่มีรูปร่างเหมือนโคกี กบต้นไม้ขนาดเล็ก และสัญลักษณ์ทางวัฒนธรรมของเปอร์โตริโก โดยมีพื้นที่เพียงพอสำหรับห้าคน  “ดังนั้นเราจึงนอนหลับอยู่ในนั้นทุกคืน” Bill Di Paola ผู้บริหารชุมชนเก่าแก่กล่าว  ท่ามกลางการต่อสู้ในศาลเพื่อป้องกันการประมูลสวนผัก เขาจำได้ว่าเมืองนี้รื้อที่ดินในปี 2544 ด้วยความช่วยเหลือจากตำรวจ บังคับผู้ประท้วงกว่า 100 คน

“เมืองไม่สนใจผู้พิพากษา [เป็นประธานในคดี]  พวกเขาทำลายสวนทั้งสวนโดยคิดว่าพวกเขาจะหนีไปได้” Di Paola กล่าว  แต่เขาให้เครดิตกับการประท้วงอย่างไม่หยุดยั้งซึ่งกระตุ้นข้อตกลงปี 2545 ที่รักษาสวนผักประมาณ 400 แห่งเป็นเวลาแปดปีและโอนที่ดินไปยังกรมอุทยาน

อย่างไรก็ตาม สวนชุมชนไม่ได้สร้างขึ้นบนที่ดินที่หาได้ยากเสมอไป  ในช่วงวิกฤตการเงินปี 1970 เป็นเรื่องปกติที่เจ้าของบ้านจะจงใจจุดไฟเผาอาคารอพาร์ตเมนต์เพื่อชดใช้ค่าเสียหายจากการประกันภัย  ตามที่ Figueroa อธิบาย สิ่งนี้เกิดขึ้นพร้อมกับนโยบายที่เรียกว่าการหดตัวตามแผน ซึ่งตัดบริการเทศบาล “ด้วยความตั้งใจที่จะบังคับให้ผู้อยู่อาศัยย้ายออก”

ในไม่ช้าความคิดในการเปลี่ยนที่ดินให้เป็นสวนผักชุมชนก็ติดใจ นี่คือวิธีที่ชาวกะเหรี่ยง Washington พบสวนผักแห่งความสุข ในบริเวณที่เคยเต็มไปด้วยเศษหินหรืออิฐตรงข้ามบ้านของเธอ  “มันไม่เกี่ยวกับการผลิตอาหารในตอนแรก” Washington กล่าว  “มันเป็นเรื่องของชุมชนต่างๆ ที่ยึดอำนาจของตนกลับคืนมา โดยนำสิ่งที่น่าเกลียดน่ากลัวมาเปลี่ยนให้กลายเป็นโอเอซิสในสวนผักที่สวยงาม”

สวนผักอีกแห่งที่โผล่ออกมาจากเศษหินหรืออิฐที่ถูกทิ้งร้างในฝั่งตะวันออกตอนล่างเป็นสวนผักชุมชนที่เก่าแก่ที่สุดที่เมืองรู้จัก  “มันเป็นที่รกร้างว่างเปล่า” Donald Loggins สมาชิกดั้งเดิมคนหนึ่งที่เหลืออยู่กล่าว  “เราใช้เวลาหกเดือนในการทำความสะอาดขยะทั้งหมด และใส่ดินที่ดีขึ้นในนั้น”  เดิมทีพวกเขาตั้งชื่อมันว่า Bowery Houston Community Farm and Garden ในปีพ.ศ. 2516 โดยดึงดูดผู้คนจากทั่วทุกมุมเมืองที่มักมาพร้อมกับเมล็ดพันธุ์ของตนเอง

“ผู้คนปลูกผักที่มาจากอิตาลี จีน เม็กซิโก และพวกเขาชอบมันมาก” Loggins กล่าว

แต่ก็เหมือนกับสวนผักชุมชนหลายๆ แห่ง ที่แทบจะไม่มีเลย  “เราโอเคสำหรับปีแรก  แล้วเมืองก็เข้ามาบอกว่า “นี่เป็นทรัพย์สินของเรา  คุณทำไม่ได้” Loggins เล่า  หลังจากได้รับข่าวเชิงลบ เมืองดังกล่าวได้เสนอให้สวนแห่งนี้เช่าเป็นเงิน 1 ดอลลาร์ต่อปี

สวนผักแห่งนี้ได้ปลูกอาหารและใช้เป็นพื้นที่ชุมนุมนับแต่นั้นเป็นต้นมา Loggins ตั้งข้อสังเกตว่าผู้คนมาในช่วงคลื่นความร้อนเพื่อคลายร้อนที่บ่อปลาและร่มเงาของไม้ผล  แม้ว่าเขาจะไม่เชื่อว่าสวนผักแห่งนี้ ซึ่งรวมอยู่ในทะเบียนโบราณสถานแห่งชาติ จะถูกคุกคามจากการพัฒนา เขามองว่าอนาคตของสวนผักชุมชนอื่น ๆ นั้นไม่ชัดเจนและขึ้นอยู่กับการบริหารของเมืองตามที่เป็นอยู่

เมื่อคำนึงถึงประวัติศาสตร์ของการเปลี่ยนแปลงนี้ การกำหนด CEAs นั้นมีน้ำหนักมากกว่า เนื่องจากอาจทำให้การรับรู้ถึงคุณค่าของการทำสวนผักในนิวยอร์กซิตี้ล่าช้าไปมาก และทำให้สมาชิกในชุมชนสามารถควบคุมพื้นที่สีเขียวที่สำคัญเหล่านี้และอาหารที่พวกเขาผลิตได้มากขึ้น

คุณ Andiman จาก Earthjustice กล่าวว่า “เราไม่ได้ขอให้เมืองห้ามการพัฒนาทั้งหมดที่อาจส่งผลกระทบต่อสวนของชุมชนตลอดไป  “เป็นเพียงการเคารพงานทั้งหมดที่นักปลูกเหล่านี้ใส่ลงไปในสวนผักของพวกเขา — ทศวรรษที่พวกเขาลงทุน และการเปลี่ยนแปลงที่พวกเขาสามารถทำได้ในละแวกบ้าน — และทำให้แน่ใจว่าพวกเขาจะรวมอยู่ในการสนทนาเมื่อ  มีการวางแผนการพัฒนาที่อาจเป็นอันตรายต่อสวนผัก”

ดังที่ Figueroa กล่าวไว้ “การทำลายดินและการละทิ้งนี้ไม่ได้กำหนดเราเป็นชุมชน  เราสามารถกำหนดตัวเองได้”