ในช่วงหลายทศวรรษที่ผ่านมา มีการเน้นด้านเกษตรในเมือง ในปัจจุบันนี้ เป็นเรื่องปกติที่จะได้ยินคำต่างๆ เช่น สวนผักชุมชน การเกษตรที่สนับสนุนโดยชุมชน (CSA) การทำสวนผักบนดาดฟ้า การทำสวนผักในตู้คอนเทนเนอร์ การทำสวนผักแนวตั้ง สวนผักขนาดตารางฟุต และอื่นๆ อีกมากมาย แม้แต่บริการส่งเสริมสหกรณ์ยังได้จัดสรรทรัพยากรเพื่อตอบสนองความต้องการของเกษตรกรในเมือง (Oberholtzer, Dimitri, Pressman, 2014)
พวกเราส่วนใหญ่คุ้นเคยกับสวนผักแห่งชัยชนะของสงครามโลกครั้งที่ 1 และ 2 ที่ซึ่งผู้คนในเมืองต่างทำสวนผักเพื่อช่วยในการทำสงคราม แต่อาจไม่ได้ตระหนักถึง “ที่อยู่อาศัยเพื่อยังชีพ” ของชาวเมืองในช่วงภาวะเศรษฐกิจตกต่ำครั้งใหญ่ ภาวะเศรษฐกิจตกต่ำครั้งใหญ่ส่งผลกระทบต่อชุมชนเกษตรกรรมโดยเฉพาะอย่างยิ่งเนื่องจากภัยแล้ง ทุ่งหญ้ารก พายุฝุ่น น้ำท่วม และแมลงศัตรูพืช ซึ่งล้วนส่งกระทบกับคนเมืองด้วย
ในเขตเมืองมีการว่างงานสูง ภาวะคนไร้บ้านและคนเร่ร่อน ในเชิงอรรถวันศุกร์สองฉบับที่ผ่านมา เราได้ตรวจสอบค่ายอพยพสำหรับผู้ลี้ภัยจากบ่อเก็บฝุ่นและชุมชนเกษตรกรรมที่วางแผนไว้สำหรับเกษตรกรผู้พลัดถิ่น อย่างไรก็ตาม คนส่วนใหญ่ไม่ทราบโปรแกรมที่สามที่ดำเนินการโดยฝ่ายบริหารการตั้งถิ่นฐานใหม่ – เป็นโครงการผู้ตั้งถิ่นฐานสำหรับตั้งถิ่นฐานใหม่สำหรับคนเมือง (และคนอื่นๆ เช่น คนขุดแร่ที่ต้องการความช่วยเหลือ) โปรแกรมนี้เป็นที่รู้จักในชื่อ Subsistence Homesteads และเป็นจุดสนใจของเชิงอรรถนี้
บ้านไร่เพื่อการยังชีพ (Subsistence Homesteads) คืออะไร?
ในจุลสารปี 1935 เรื่อง “บ้านไร่และความหวัง (Homesteads and Hope” มีการสรุปพื้นฐานของโครงการนี้
บ้านไร่เพื่อการยังชีพ (Subsistence Homesteads) ประกอบด้วยบ้านและสิ่งปลูกสร้างที่ทันสมัยแต่ราคาไม่แพง ตั้งอยู่บนที่ดินซึ่งครอบครัวอาจผลิตอาหารส่วนใหญ่ที่จำเป็นสำหรับการบริโภคในบ้าน
แผนกบ้านไร่เพื่อการยังชีพมีส่วนร่วมในชุมชนที่กำลังพัฒนาซึ่งประกอบไปด้วยบ้านไร่แต่ละหลังตั้งแต่ยี่สิบห้าถึงสองหรือสามร้อยหลัง เมื่อสร้างเสร็จแล้ว บ้านพักจะขายอย่างเสรีให้กับครอบครัวที่มีรายได้ต่อปีน้อยกว่า 1,200 ดอลลาร์ มีระยะเวลาการซื้อ 30 ปี ราคาขายบ้านไร่เฉลี่ยอยู่ที่ประมาณ 3,000 เหรียญ แผนการซื้อของแผนกทำให้ครอบครัวสามารถซื้อบ้านไร่ 3,000 ดอลลาร์ได้ โดยการชำระเงิน $12.65 ต่อเดือน
เนื่องจากการผลิตสินค้าจากสวนผักและฟาร์มมีไว้เพื่อใช้ในครอบครัวและไม่ใช่เพื่อการค้า ดังนั้นเจ้าของบ้านจะต้องมีรายได้เป็นเงินสดเพียงเล็กน้อยแต่มีหลักประกันพอสมควร หรืออย่างน้อยก็มีแนวโน้มรายได้ที่แน่นอน เมื่อเขาตั้งรกรากอยู่ในบ้านไร่ของเขาแล้ว รายได้เงินสดของเจ้าของบ้านโดยปกติมาจากการจ้างงานบางประเภท ในกรณีส่วนใหญ่ การจ้างงานนี้เป็นงานนอกเวลาหรือตามฤดูกาล
ชุมชนที่ประกอบด้วยบ้านไร่เพื่อการยังชีพถูกสร้างขึ้นบนชายขอบของเมือง แนวคิดก็คือว่าจะจ้างคนทำบ้านในเมือง แต่อาศัยอยู่ใกล้เมืองมากพอที่จะเดินทางไปทำงานที่นั่นได้ คนเมืองสามารถมีสวนผักและเลี้ยงไก่หรือปศุสัตว์ในไร่นาได้
หนังสือเล่มเล็กปี 1934 ชื่อ Homestead Homes มีจุดมุ่งหมายของโครงการนี้ได้รับการยอมรับ “เพื่อแสดงให้เห็นว่าครอบครัวสามารถย้ายจากกระท่อมที่ยากจนและแออัดไปด้วยผู้คนและตึกแถวที่ทรุดโทรมไปเป็นบ้านสมัยใหม่ที่ดี ซึ่งพวกเขาจะได้เรียนรู้ความสุขใหม่และบรรลุความหวังใหม่”
กฏหมายการฟื้นฟูอุตสาหกรรมแห่งชาติ พ.ศ. 2476 มีบทบัญญัติ (มาตรา 208) ที่จัดสรรเงินจำนวน 25,000,000 เหรียญสหรัฐฯ สำหรับ “การกู้ยืมเงินและช่วยเหลือในการซื้อที่อยู่อาศัยเพื่อการยังชีพ” โดยมีเป้าหมาย “เพื่อช่วยในการแจกจ่ายประชากรที่เกินดุลในศูนย์อุตสาหกรรม”. ประธานาธิบดีรูสเวลต์ใช้บทบัญญัติทางกฎหมายนี้โดยออกคำสั่งผู้บริหาร (6209) ให้สร้างแผนกที่อยู่อาศัยเพื่อการยังชีพภายในกรมการปกครอง
มิลเบิร์น ลินคอล์น วิลสัน ซึ่งตอนนั้นเป็นผู้บริหารการปรับด้านการเกษตรของ USDA ได้รับเลือกเป็นการส่วนตัวโดยประธานาธิบดีแฟรงคลิน ดี. รูสเวลต์ ให้เป็นผู้นำแผนกใหม่ ผู้อำนวยการวิลสันตัดสินใจว่าบ้านไร่ควรจัดเป็นสี่ประเภท:
- บ้านสวนของคนทำงานสำหรับลูกจ้างในเมืองที่ต้องการย้ายไปยังพื้นที่กึ่งชนบท
- ที่อยู่อาศัยสำหรับคนงานในโรงงานที่ว่างงานซึ่งตกงานเนื่องจากการปิดสถานที่ทำงาน
- ที่อยู่อาศัยสำหรับคนทำงานนอกเวลาในเมืองที่เพิ่งย้ายใหม่
- บ้านพักคนงานฟาร์มที่ย้ายจากชนบทมาอยู่กึ่งชนบท
ต่อมาโครงการ Subsistence Homestead ได้ย้ายจากกรมการปกครองไปยังกรมวิชาการเกษตร
ไปเยี่ยมชมบ้านไร่เพื่อการยังชีพสามแห่งอย่างรวดเร็วกัน – อาเธอร์เดลในเวสต์เวอร์จิเนีย, สวนอเบอร์ดีนในเวอร์จิเนียและสวนดัลเวิร์ธิงตันในเท็กซัส เหตุผลที่ฉันเลือกสามสิ่งนี้เป็นเพราะการมีส่วนร่วมส่วนตัวของ Eleanor Roosevelt ในแต่ละคน
อาเธอร์เดล (รีดส์วิลล์ เวสต์เวอร์จิเนีย)
โครงการรีดส์วิลล์ ซึ่งต่อมาตั้งชื่อว่า อาเธอร์เดล ตามชื่อริชาร์ด อาร์เธอร์ ซึ่งเป็นผู้ซื้อที่ดิน เริ่มขึ้นในปี พ.ศ. 2477 ในฐานะชุมชนที่อยู่อาศัยเพื่อการยังชีพ นี่เป็นชุมชนแรกที่วางแผนไว้ภายใต้ข้อตกลงใหม่ของ Roosevelt มีบ้าน 165 หลังและอาคารชุมชนหลายแห่งรวมถึงอาคารเรียน ซึ่งสร้างขึ้นบนพื้นที่ประมาณ 1200 เอเคอร์ในเขตชนบทของ Preston County, WV ปัจจุบัน อาคารชุมชนส่วนใหญ่ยังคงตั้งอยู่ และส่วนใหญ่เป็นส่วนหนึ่งของพิพิธภัณฑ์ New Deal Homestead
ผู้อยู่อาศัยใหม่จำนวนมากถูกพลัดถิ่นจากพื้นที่วิ่งของสก็อตต์ ใกล้มอร์แกนทาวน์ เวสต์เวอร์จิเนีย Scott’s Run เป็นโพรงยาวห้าไมล์ ในช่วงสงครามโลกครั้งที่ 1 พื้นที่ดังกล่าวเป็นเขตถ่านหินที่มีการพัฒนาอย่างเข้มข้นที่สุดแห่งหนึ่งในสหรัฐอเมริกา อย่างไรก็ตาม ในช่วงทศวรรษที่ 1930 เหมืองถ่านหินหลายแห่งใน Scott’s Run ได้ปิดหรือดำเนินการเป็นระยะๆ เนื่องจากผลกระทบทางเศรษฐกิจจากภาวะเศรษฐกิจตกต่ำครั้งใหญ่
สุภาพสตรีหมายเลขหนึ่ง Eleanor Roosevelt ได้ยินเกี่ยวกับ Scott’s Run ผ่านเพื่อนคนหนึ่งที่เดินทางมาที่เวสต์เวอร์จิเนียในปี 1933 เพื่อตรวจสอบเหมืองถ่านหินแอปพาเลเชียน เพื่อนคนหนึ่งเขียนว่า Scott’s Run เป็นสถานที่ที่เลวร้ายที่สุดที่เธอเคยเห็น โดยที่อยู่อาศัยของคนอเมริกันส่วนใหญ่ไม่คิดว่าเหมาะสำหรับสุกร Eleanor Roosevelt เดินทางไป Scott’s Run ในเดือนสิงหาคมปี 1933 เพื่อเยี่ยมเยียนคนงานเหมืองที่ยากจนและครอบครัวของพวกเขา การเดินทางครั้งนี้สร้างความประทับใจไม่รู้ลืมให้กับสุภาพสตรีหมายเลขหนึ่งและเธอตัดสินใจช่วยเหลือผู้อยู่อาศัย ภายในสองสัปดาห์ที่เธอมาเยี่ยม แผนการที่จะสร้างอาเธอร์เดลกำลังดำเนินไปในวอชิงตัน
เจ้าของบ้านคนแรกมาถึงในปี 1934 และแต่ละทรัพย์สินมีขนาด 2-5 เอเคอร์เพื่อให้ครอบครัวสามารถเลี้ยงอาหารและปศุสัตว์ได้ เจ้าของบ้านได้รับเลือกให้เป็นพื้นฐานในการทำฟาร์มหรือความสามารถในการเรียนรู้ทักษะที่จำเป็น แปลงโดยเฉลี่ยอาจรวมถึงข้าวสาลีหนึ่งเอเคอร์ ไม้ผลหลายชนิด (แอปเปิ้ล ลูกแพร์ ลูกพีช เชอร์รี่ ฯลฯ) และสวนองุ่น พื้นที่ที่เหลือจะถูกปลูกในพืชอาหารสัตว์เพื่อเลี้ยงปศุสัตว์ บ้านไร่ส่วนใหญ่มียุ้งฉาง บ้านไก่และสุกร และห้องใต้ดินที่มีราก มีสิ่งอำนวยความสะดวกสมัยใหม่ที่ไม่ค่อยมีให้บริการทั่วประเทศในขณะนั้น เช่น ไฟฟ้า ประปาภายในอาคาร และตู้เย็น ให้กับบ้านทั้ง 165 หลัง
โรงเรียนอาเธอร์เดลยังเป็นการทดลอง – ในการศึกษาแบบก้าวหน้า ผู้บริหารคนแรกของโรงเรียนคือ Elsie Ripley Clapp ซึ่งเป็นนักเรียนของ John Dewey นักเรียนได้เรียนรู้ผ่านกิจกรรมภาคปฏิบัติมากกว่าการเรียนรู้เชิงทฤษฎีและดำเนินโครงการที่เกี่ยวข้องกับการเกษตรและการก่อสร้าง นอกจากนี้ยังมีชั้นเรียนสำหรับผู้ใหญ่และชั้นเรียนหนึ่งเป็นวิชาบัญชีเกษตร Wayman’s 1971 A History of Vocational Agriculture ในเวสต์เวอร์จิเนียระบุบุคคลหลายคนที่สอนการเกษตรที่ Arthurdale
ที่ปรึกษาด้านการศึกษาของโครงการ Arthurdale ได้แก่ Lucy Sprague Mitchell จาก Bank Street College, Dean William Russell จาก Teachers College, Columbia University; John Dewey, Eleanor Roosevelt, Clarence Pickett และ W. Carson Ryan บรรณาธิการในอนาคตของวารสาร Progressive Education
Eleanor Roosevelt ให้ความสนใจอย่างมากใน Arthurdale มันเป็นโครงการสัตว์เลี้ยงของเธอ ในแต่ละปีเธอจะไปเยี่ยมอาร์เธอร์เดลเพื่อมอบประกาศนียบัตรให้กับชั้นเรียนที่สำเร็จการศึกษา นอกจากนี้ ในเดือนพฤษภาคม ค.ศ. 1938 ประธานาธิบดีแฟรงคลิน ดี. รูสเวลต์ได้ไปเยี่ยมอาเธอร์เดลเพื่อกล่าวปาฐกถา มีแม้กระทั่งสโมสรสตรีที่ Arthurdale ที่รู้จักกันในชื่อ Eleanor Roosevelt Farm Women’s Club กิจกรรมอื่นๆ ของ Eleanor สำหรับ Arthurdale ได้แก่:
- ซื้อเครื่องทอผ้า 9 เครื่องสำหรับสหกรณ์ปั่นและทอผ้าที่ก่อตั้งที่ Arthurdale
- จ่ายให้กับบัณฑิตมัธยมปลายเพื่อใช้เวลา 18 เดือนในการศึกษาการทอผ้าใน Louisville, KY กับปรมาจารย์ช่างทอผ้า
- บริจาคหนังสือ เงิน และสิ่งของต่างๆ ให้กับโรงเรียน
รัฐบาลกลางได้ปิดบ้านไร่ Arthurdale ในปี 1947 และที่ดินและอาคารทั้งหมดอยู่ในมือของเอกชน ปัจจุบันมีพิพิธภัณฑ์ห้าอาคารอยู่ในสถานที่นั้น ข้อมูลของ Arthurdale ส่วนใหญ่มาจาก https://arthurdaleheritage.org/
สวนอเบอร์ดีน (แฮมป์ตัน, เวอร์จิเนีย)
สวนอเบอร์ดีน แต่เดิมมีชื่อว่า Newport News Homesteads สร้างขึ้นสำหรับครอบครัวชาวอเมริกันเชื้อสายแอฟริกันที่อาศัยอยู่ในบ้านที่ต่ำกว่ามาตรฐานในย่านแฮมป์ตันและนิวพอร์ตนิวส์ ผู้อยู่อาศัยจำนวนมากทำงานในอู่ต่อเรือที่อยู่ใกล้เคียง ในช่วงกลางทศวรรษที่สามสิบ คนงานผิวดำ 2,500 คนส่วนใหญ่ในเขตอุตสาหกรรมในเมืองนี้ อาศัยอยู่ในบ้านเรือนที่ทรุดโทรมซึ่งติดไฟด้วยตะเกียงน้ำมันถ่านหินและไม่มีน้ำประปา เครื่องทำความร้อนส่วนกลาง หรือห้องน้ำ ในขณะที่การจัดหาสิ่งอำนวยความสะดวกของที่อยู่อาศัยแบบโมเด็มแสดงถึงการปรับปรุงที่ยอดเยี่ยมสำหรับพนักงานเหล่านี้ โครงการยังดำเนินการต่อไปโดยเสนอการเปลี่ยนแปลงของผู้อยู่อาศัยให้เป็น “ระดับสังคมและสุขภาพที่สูงขึ้น”
ข่าวประชาสัมพันธ์ของรัฐบาลเกี่ยวกับโครงการที่วางแผนไว้ลงวันที่ 13 มีนาคม พ.ศ. 2478 ระบุไว้ในบางส่วน:
สภาพความเป็นอยู่ของคนงานแย่มาก บ้านส่วนใหญ่ไม่ได้มาตรฐานและไม่มีพื้นที่สำหรับจัดสวน คนงานหลายคนเดินไปครึ่งไมล์เพื่อทำสวน จุดมุ่งหมายของโครงการก็คือการช่วยให้คนเหล่านี้ออกจากสภาพแวดล้อมปัจจุบัน เพื่อให้พวกเขามีโอกาสใช้เวลาว่างในการผลิตอาหารที่ต้องการ และยกระดับสังคมและสุขภาพให้สูงขึ้น โครงการนี้จะสร้างเสถียรภาพทางเศรษฐกิจใหม่ให้กับครอบครัวที่เคยตกอยู่ในอันตรายจากการได้รับการบรรเทาทุกข์อย่างต่อเนื่อง นอกจากนี้ ยังหวังว่าการสาธิตการทำโฮมสเตดนี้จะดึงดูดความสนใจของอุตสาหกรรมการก่อสร้างของเอกชน โดยมีความเป็นไปได้ในการพัฒนาที่อยู่อาศัยสำหรับผู้ที่อยู่ในกลุ่มที่มีรายได้น้อย
พื้นที่ 440 เอเคอร์นี้มีบ้านอิฐ 158 หลัง เครื่องหมายทางประวัติศาสตร์ของ Aberdeen Gardens อ่านว่า:
สวนอเบอร์ดีนสร้างขึ้นโดยพวกนิโกรเพื่อชาวนิโกรในปี 1934 โดยเป็นชุมชนจำลองการตั้งถิ่นฐานใหม่สำหรับครอบครัวชาวนิโกร เป็นชุมชนดังกล่าวเพียงแห่งเดียวในสหรัฐอเมริกาที่ออกแบบโดยสถาปนิกชาวนิโกร (ฮิลยาร์ด อาร์. โรบินสัน) และสร้างโดยผู้รับเหมาและคนงานชาวนิโกร Aberdeen Gardens ประกอบด้วยบ้านอิฐ 158 หลังบนพื้นที่สวนขนาดใหญ่ โรงเรียน และร้านค้าในชุมชน ทั้งหมดอยู่ภายในกรีนเบลท์ ถนนต่างๆ ยกเว้นถนนอเบอร์ดีน ได้รับการตั้งชื่อตามพวกนิโกรที่มีชื่อเสียง Aberdeen Gardens เสนอการเป็นเจ้าของบ้านและคุณภาพชีวิตที่ดีขึ้นในพื้นที่ชนบท
สวนอเบอร์ดีนรวมแปลงผักสำหรับผู้อยู่อาศัยแต่ละรายและพื้นที่สีเขียวซึ่งมีการวางแผนการทำฟาร์มด้วยรถบรรทุกขนาดใหญ่ นอกจากการปลูกพืชผลแล้ว ชาวบ้านยังได้รับการสนับสนุนให้เลี้ยงปศุสัตว์ เล้าไก่ถูกสร้างขึ้นสำหรับแต่ละสถานที่ รัฐบาลกลางได้จัดหาล่อสิบสองตัว วัวสิบสองตัว ไก่หนึ่งพันตัว และลูกไก่สองหมื่นห้าพันตัว หมูถูกซื้อในภายหลังและเก็บไว้ส่วนใหญ่ในพื้นที่ทางตะวันออกของกรีนเบล นอกจากปศุสัตว์แล้ว ยังมีการจัดเตรียมต้นแอปเปิล แพร์ และพีชสำหรับพื้นที่สวนผลไม้ เช่นเดียวกับต้นสตรอว์เบอร์รีและแบล็กเบอร์รี่ เนื้อที่ 1,2 และ 3 ไร่
สวนอเบอร์ดีนมักเป็นที่โต้เถียง การโต้เถียงคือข้อเท็จจริงที่ว่าคนผิวขาวในพื้นที่ไม่เห็นด้วยกับเรื่องนี้ บ้านเรือนนั้นดีกว่าบ้านที่คนผิวขาวหลายคนอาศัยอยู่ ตามแบบฟอร์มการสมัครบันทึกประวัติศาสตร์แห่งชาติ (แซลมอน, 1994) โครงการนี้ “กำลังดำเนินการบนพื้นที่อันตรายโดยเสนอให้ยกกลุ่มประชากรผิวดำขึ้นสู่ระดับสังคมที่สูงขึ้น”
สมาคมการค้าแห่งคาบสมุทรเวอร์จิเนียได้จัดตั้งคณะกรรมการเพื่อตรวจสอบที่อยู่อาศัยและมีการลงนามในคำร้องโดยประชาชนหลายร้อยคนที่ประท้วงโครงการ หลังจากที่มันถูกสร้างขึ้น หนังสือพิมพ์ท้องถิ่นเรียกร้องให้หันไปหาคนงานผิวขาว เพื่อแสดงการสนับสนุน Eleanor Roosevelt ได้ไปเยือน Aberdeen Gardens ในปี 1938 หนึ่งปีหลังจากที่สร้างเสร็จ มีรายงานว่าเธอได้กล่าวว่า “พวกเขาจะไม่ถูกย้าย” หมายถึงชาวผิวดำ
สวนดัลเวิร์ธทิงตัน
Elliot Roosevelt ลูกชายของ Franklin D. และ Eleanor Roosevelt หมั้นกับผู้หญิงคนหนึ่งที่อาศัยอยู่ใน Dallas-Ft พื้นที่คุ้มค่าของเท็กซัส ในปีพ.ศ. 2476 เอลเลียตและแม่ของเขาเดินทางมาเยี่ยมเยียน ขณะไปเยี่ยมเพื่อนคนหนึ่งของเอลเลียต เอเลนอร์มองเห็นความเป็นไปได้ที่จะมีบ้านไร่บนที่ดินฝั่งตรงข้ามถนน และส่งต่อความคิดของเธอไปยังผู้ที่กำลังสำรวจพื้นที่สำหรับโครงการบ้านไร่ทั่วประเทศ และอย่างที่พูดไป ที่เหลือก็คือประวัติศาสตร์
ในช่วงต้นปี 1934 รัฐบาลกลางซื้อที่ดิน 593 เอเคอร์ใกล้เมืองอาร์ลิงตัน รัฐเท็กซัส ประกอบด้วยบ้าน 80 หลัง (สร้างจริง 79 หลัง) บ้านหลังเล็กที่สุดคือ 3.75 เอเคอร์ ใหญ่ที่สุดคือ 24.4 เอเคอร์ ในใจกลางของโครงการ พื้นที่ 43 เอเคอร์ถูกสงวนไว้สำหรับสวนสาธารณะและบ้านในชุมชน ชื่อของโฮมสเตด สวนดัลเวิร์ธทิงตันเป็นชื่อที่มาจากชื่อเมืองโดยรอบสามแห่ง ได้แก่ ดัลลาส ฟอร์ตเวิร์ธ และอาร์ลิงตัน
ผู้รับเหมาท้องถิ่นได้รับสัญญาสร้างบ้าน ผู้สมัครสำหรับที่อยู่อาศัยได้รับการออกสัญญาจ้างชั่วคราวเป็นเวลาหนึ่งปี ถ้าเจ้าของบ้านผ่านการทดสอบนี้ เขาได้รับข้อตกลงถาวรอนุญาตให้เขาซื้อที่อยู่อาศัยได้ทันที ปัจจุบันผู้สมัครต้องอาศัยอยู่ในเขตอุตสาหกรรมหรือเพิ่งย้ายออกจากเขตอุตสาหกรรมและต้องเป็น “คนจริงใจ มีชื่อเสียงดี เฉพาะครอบครัวที่มีความปรารถนาอย่างแท้จริงที่จะรักษาสภาพร่างกายให้ดีขึ้นด้วยการทำมาหากินในช่วงเวลาว่างงานเท่านั้นจึงจะพิจารณาได้”
ผู้คนที่ย้ายมาที่ Dalworthington Gardens ในไม่ช้าก็รู้ว่าชีวิตในชนบทไม่ได้งดงามเพียงนั้น Hubert Tull ซึ่งเป็นผู้อาศัยในยุคแรกๆ ตั้งข้อสังเกตว่า “พวกเขาคิดว่าสิ่งที่พวกเขาต้องทำก็แค่โยนเมล็ดพืชออกไปไม่กี่เมล็ด และพวกเขาจะมีสวน มีไก่สองสามตัว และพวกมันจะมีไข่ในสัปดาห์หน้า”
ผู้ตั้งถิ่นฐานกลุ่มแรกในสวนต้องเผชิญกับความยากลำบากหลายประการ ไม่มีรั้ว ไม่มีโรงรถ หรือถนนรถแล่น ไม่มีถนนลาดยาง เชื้อเพลิงสำหรับให้ความร้อนและหุงต้มคือไม้หรือถ่านหินจนก๊าซบิวเทนถูกตกแต่งในภายหลัง น้ำเสียโดยท่อที่เคยใช้ในแหล่งน้ำมัน บังคับให้ชาวบ้านตักน้ำจากแหล่งน้ำที่อยู่ใกล้ๆ จนกว่าปัญหาจะได้รับการแก้ไข เนื่องจากการสร้างรั้วในโครงการล่าช้าไปจนถึงปี 2480 จึงค่อนข้างยากที่จะเลี้ยงปศุสัตว์ในบริเวณนี้ เจ้าของบ้านหลายคนมีวัว ไก่ และสุกรอยู่แล้ว และพวกเขาก็พาพวกเขาไปบ้านใหม่ของพวกเขาด้วย ไม่ใช่เรื่องแปลกที่สัตว์จะเดินเตร่ไปมาในโครงการทำลายสวนของคนอื่นและรบกวนกิจกรรมตามปกติของพวกมัน สิ่งที่เห็นได้ทั่วไปรอบๆ อาณานิคมคือกลุ่มชาวบ้านที่ไม่พอใจต้อนสัตว์เหล่านั้นกลับไปหาเจ้าของที่ขอโทษ
เมื่อถึงปี 1937 ปัญหามากมายที่ชาวบ้านต้องเผชิญก็ได้รับการแก้ไข และชีวิตในสวนผักก็เข้าสู่ช่วงปกติ มีการสร้างศูนย์ชุมชน สหกรณ์ Texas Industries พบกันที่บ้านของชุมชนซึ่งพวกเขาเริ่มสร้างเฟอร์นิเจอร์ บันไดขั้นบันได และเครื่องปั่นเนย ในเดือนกันยายนปี 1937 บริการรถโรงเรียนเริ่มส่งเด็กจาก “สวนผัก” ไปยังโรงเรียนต่างๆ ในบริเวณใกล้เคียง
ในแอปพลิเคชัน 2013 สำหรับเครื่องหมายประวัติศาสตร์ของรัฐ (ซึ่งเป็นแหล่งที่มาของข้อมูลนี้) มีการระบุไว้ (Bagby, 2013):
วันนี้ DWG เป็นโครงการที่อยู่อาศัยเพียงโครงการเดียวที่มีอยู่ในฐานะชุมชนอิสระในรัฐเท็กซัส สวนผัก Dalworthington ยังคงรักษาบรรยากาศในชนบทด้วยการทำสวนของชาวเมือง เลี้ยงปศุสัตว์โดยเฉพาะม้า คอกสัตว์สำหรับนักเรียน FFA ในท้องถิ่น และมีเพียงครอบครัวเดียวที่มีพื้นที่ไม่น้อยกว่า ½ เอเคอร์ ปัจจุบันล้อมรอบด้วย Arlington และ Pantego แต่เป็นโอเอซิสของเมืองเล็ก ๆ ที่อาศัยอยู่กลางเมโทรเพล็กซ์ที่เจริญรุ่งเรือง
โชคไม่ดี ที่นิคมแห่งนี้ตกเป็นเหยื่อของแนวโน้มการรื้อถอน และบ้านหลังเล็กๆ ส่วนใหญ่ก็ถูกแทนที่ด้วย McMansions อาจมีบ้านเดิมน้อยกว่าสิบหลัง แต่ก็ยังมีความรู้สึกชนบทมาก ในเชิงอรรถของวันศุกร์ในอนาคต เราจะสำรวจสิ่งที่เทียบเท่ากับบ้านไร่เพื่อการยังชีพ – Agrihoods ในยุคปัจจุบัน คล้ายกันแต่แตกต่างกันอย่างมาก
สรุปส่งท้าย
โครงการ Subsistence Homesteads แสดงให้เห็นว่าเมื่อได้รับโอกาส ชาวเมืองชอบทำการเกษตร แม้ว่าหลายคนเชื่อว่าการศึกษาด้านการเกษตรมีไว้สำหรับคนในชนบท แต่ความจริงก็คือทุกคนทั้งในเมืองและในชนบทสามารถได้รับประโยชน์จากการศึกษาด้านการเกษตรได้ ในขณะที่เรามุ่งหวังที่จะขยายการศึกษาด้านการเกษตร พื้นที่ในเมืองอาจเป็นจุดที่เราควรมุ่งความสนใจไปที่ความพยายามของเรา ตารางที่ 1 (ด้านล่าง) มีรายชื่อบ้านไร่เพื่อการยังชีพในยุคต่างๆ ของปี 1930 ที่พบได้ทั่วสหรัฐอเมริกา
หากคุณสอนเกี่ยวกับการเกษตรเพื่อยังชีพ คุณอาจต้องการมอบหมายให้นักเรียนทำการวิจัยเกี่ยวกับที่อยู่อาศัยเพื่อยังชีพและรายงานสิ่งที่ได้เรียนรู้แก่ชั้นเรียน นักเรียนยังสามารถเก็บภาพถ่ายของบ้านไร่จากหอสมุดรัฐสภา
